Ang Dapat Malaman ng mga Martir
Itong
Kapisanan ng mga Martir, na pinamumunuan nang unang panahon ng ating tunay na
mga kababaihan niyaong hindi pa umuusbong sa mga lupaing ito ang mga bakla, ay
nabubuhay sa lubos na pasakit, at kasawian. Kasundo niya ang mga sadista at
lalung-lalo na ang mga masokista, sila’y kakuwentuhan at kapalitan ng mga karaasan,
malabis ang pagyabong ng lahat ng kasawian, kaya’t dahil dito’y salat ang
kapalaran ng lahat, bata’t matanda at sampung mga babae ay marunong magtiis at magbulag-bulagan
ng talagang kalapastangan sating mga martir. Dumating ang mga Romeo at dumulog
na nakipagkaibigan. Sa mabuti nilang hikayat na diumano, tayo’y aakayin sa
lalong kagalingan at lalong imumulat ang ating kaisipan, ang nasabing nagkukunwari
ay nangyaring nalamuyot sa tamis ng kanilang dila sa paghibo. Gayon man sila’y
ipinailalim sa talagang kaugaliang pinagkayarian sa pamamagitan ng isang
panunumpa na nag-alay ng buong damdamin sa kani-kanilang mga katipan, at yao’y pinag-isa’t
binigkis nila kapwa tanda ng tunay at lubos na pagmamahalan na di magtataksil
sa pinagkayarian. Ito’y siyang tinatawag na “Sumpaan sa Kastilyong Buhangin” ng
kawawang martir at ni Romeo na pinakakatawanan ng hari sa Neverland.
Buhat
nang ito’y mangyari ay bumubilang na ngayon sa tatlong daang taon mahigit na
ang lahi ni Romeo ay ating binubuhay sa lubos na kasaganaan, ating pinaglilingkuran
at minamahal, kahit abutin natin ang kasalatan at kadayukdukan; iginugugol
natin ang yaman, dugo at sampu ng tunay na mga umiibig na aayaw pumayag na sa
kanila’y pasakop, at gayon din naman nakipagbaka tayo sa mga paring GomBurZa at
taga-True Love Land na nagbalak iligtas sa kanila nitong Kapisanan ng mga
Martir.
Ngayon
sa lahat ng ito’y ano ang sa mga ginawa nating paggugugol ang nakikitang
kaginhawahang ibinigay sa ating kapisanan? Ano ang nakikita nating pagtupad sa
kanilang kapangakuan na siyang naging dahil ng ating pagsakripisyo! Wala kudi
pawang kataksilan ang ganti sa ating mga pagpapala at mga pagtupad sa kanilang
ipinangakong tayo’y lalong pasasayahin sa kagalingan ay bagkus tayong binulag,
pinagtiis tayo sa kanilang hamak na asal, pinilt na sinira ang mahal at
magandang imahe ng ating tunay na pag-ibig; iminulat tayo sa isang maling pagmamahal
at isinadlak sa lubak ng kasamaan ang kapurihan ng ating Bayan; at kung tayo’y
mangahas humingi ng kahit gabahid na atensyon, ang nagiging kasagutan ay ang
tayo’y balewalain at ilayo sa piling ng ating minamahal na kaibigan, pangarap
at mumunting mithiin. Ang bawat isang hiling na pumulas sa ating dibdib ay
itinuturing na isang malaking pag-iinarte at karakarakang nilalapatan ng sa
hayop na kasakiman.
Ngayon wala nang maituturing na kaligayahan sa ating pamamayan; ngayon lagi nang gingambala ang ating kaligayahan ng kumakaliskis na sumbat at pananambitan, buntong-hininga at hinagpis ng makapal na ulila, bao’t mga magulang ng mga kababayang ipinanganyaya ng mga mapanlinlanga na Romeo; ngayon tayo’y nalulunod na sa nagbabahang luha ng Ina sa nawasak na buhay ng anak, sa pananangis ng martir na pinangulila ng kalupitan na ang bawat patak ay katulad ng isang kumukulong tinga, na sumasalang sa mahapding sugat ng ating pusong nagdaramdam; ngayon lalo’t lalo tayong nasasaktan ng tanikalang nakalalait sa bawat taong may iniingatang kapurihan. Ano ang nararapat nating gawin? Ang araw ng katuwiran na sumisikat sa Silanganan, ay malinaw na itinuturo sa ating mga matang malaong nabulagan, ang landas na dapat nating tunguhin, ang liwanag niya’y tanaw sa ting mga mata, ang kukong nag-akma ng kamatayang alay sa atin ng mga ganid na asal. Itinuturo ng katotohanan, na wala tayong iba pang maaantay kundi lalo’t lalong kaalipinan. Itinuturo ng katotohanan, lalo’t lalong kaalipustaan at lalo’t lalong kaalipinan. Itinuturo ng katotohanan, na huwag nating sayangin ang panahon sa pag-asa sa ipinangakong pag-ibig na hindi darating at hindi mangyayari. Itinuturo ng katotohanan ang tayo’y umasa sa atin at huwag antayin sa iba ang ating kaligayahan. Itinuturo ng katotohanan ang tayo’y magkaisang-loob, magkaisang isip at akala at nang tayo’y magkaisa na maihanap ng lunas ang naghaharing lungkot sa ating puso.
Panahon na ngayong dapat na maaninag ang liwanag ng katotohanan; panahon nang dapat nating tanggapin na tayo’y may sariling pagdaramdam, may karapatan, may kailangan at pangarap. Ngayon panahon nang dapat simulan ang pagtutuklas ng mga mahal at dakilang ani na magpapakita sa malaking butas na tumatabon sa ating kaisipan; panahon na ngayong dapat madama ng mga martir ang pinagbuhatan ng kanilang mga kahirapan. Araw na itong dapat kilalanin na sa bawat isang hakbang natin ay tumutuntong tayo at nabibingit sa malalim na hukay ng kamatayan na sa ati’y inuumang ng mga abusado.
Kaya, O mga kapwa, ating idila ang bulag na kaisipan at kusang ibuhos sa kagalingan ang ating nararamdaman sa tunay at lubos na pag-asa na magtagumpay sa nilalayong kasiyahan ng kapisanang tinubuan.
posted by twelfthidiot @ 5:22 AM
0 Comments
